(όπως ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)
Αλλά ήρθε η στιγμή που ο μικρός
ποιητής, αφού πολύ έγραψε στην άμμο, στους τοίχους και στα χαρτιά, ανακάλυψε
επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην έκδοση. «Καλημέρα», είπε.
Ήταν κάποιο γραφείο εκδόσεων γεμάτο στοίβες ποιήματα. «Καλημέρα», είπαν τα
ποιήματα. Ο μικρός ποιητής τα κοίταξε. Έμοιαζαν όλα στο ποίημά του. «Τι
είσαστε;», τους ρώτησε έκπληκτος. «Είμαστε ποιήματα», είπαν τα ποιήματα. «Α!»
έκανε ο μικρός ποιητής... Κι αισθάνθηκε πολύ δυστυχισμένος. Το ποίημά του, του
’χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο σύμπαν. Και να που υπήρχαν χιλιάδες μέσα σ’
ένα μόνο γραφείο. «Θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το ’βλεπε αυτό»,
σκέφτηκε, «θα ’βηχε πολύ και θα ’κανε πως πεθαίνει, για ν’ αποφύγει τη
γελοιοποίηση. Και θα ’μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς
για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ’ αφηνόταν στ’ αλήθεια να πεθάνει...» Μετά
σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο
ποιήματος και δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο ποίημα. Αυτό κι η ποιητική μου
συλλογή, που περιμένει να εκδοθεί και που ίσως να μην εκδοθεί ποτέ, δεν με
κάνουν δα και κανένα μεγάλο ποιητή...» Και ξάπλωσε στα χαρτιά κι έκλαψε. Τότε
είναι που παρουσιάστηκε ένας υπεύθυνος εκδόσεων. «Καλημέρα», είπε ο υπεύθυνος
εκδόσεων. «Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ο μικρός ποιητής, που στράφηκε μα δεν
είδε τίποτα. «Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «πίσω απ’ αυτές τις στοίβες χειρογράφων»
«Ποιος είσαι;», είπε ο μικρός ποιητής. «Είσαι πολύ εντυπωσιακός...» «Είμαι ένας
υπεύθυνος εκδόσεων», είπε ο υπεύθυνος εκδόσεων. «Έλα να διαβάσεις το ποίημά
μου», του πρότεινε ο μικρός ποιητής. «Είμαι τόσο λυπημένος...». «Δεν μπορώ να
το διαβάσω», είπε ο υπεύθυνος εκδόσεων. «Δεν έχεις συστάσεις και δεν μου το
επιτρέπει ο εκδότης, ειδικά για τα ποιήματα». «Α! συγγνώμην» έκανε ο μικρός
ποιητής. Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: «Τι σημαίνει «συστάσεις»;» «Είναι κάτι
πολύ σημαντικό», είπε ο υπεύθυνος εκδόσεων. «Σημαίνει «κάποιος σε στέλνει σε
μένα». «Κάποιος;» «Βέβαια», είπε ο υπεύθυνος εκδόσεων. «Για μένα, ακόμα δεν
είσαι παρά ένας ποιητάκος εντελώς όμοιος με εκατό χιλιάδες άλλους ποιητάκους.
Και δεν σ’ έχω ανάγκη. Για σένα, δεν είμαι παρά ένας υπεύθυνος εκδόσεων όμοιος
με δεκάδες υπεύθυνους εκδόσεων. Όμως, αν σε στείλει κάποιος, θα ’χω έναν λόγο
να διαβάσω το ποίημά σου. Θα διαβάσω το ποίημά σου και θα ’μαι για σένα αυτός
που θα νοιαστεί να πείσει τον εκδότη...» «Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός
ποιητής. «Υπάρχει ένα ποίημα... νομίζω αυτό με έχει στείλει ...» «Μπορεί», είπε
ο υπεύθυνος εκδόσεων. Αλλά ο υπεύθυνος εκδόσεων ξαναγύρισε στην ιδέα του: «Η
δουλειά μου είναι μονότονη. Κυνηγώ ταλέντα, οι συγγραφείς με κυνηγούν. Όλα τα
ταλέντα μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι οι συγγραφείς μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω
λιγάκι. Αλλά αν κάποιος σε στείλει σε μένα, η δουλειά μου θα ’ναι εύκολη. Θ’
αναγνωρίζω ένα ποίημα που θα ’ναι διαφορετικό απ’ όλα τ’ άλλα. Τ’ άλλα ποιήματα
με κάνουν να κρύβομαι πάλι πίσω απ’ αυτές τις στοίβες χειρογράφων. Το δικό σου
θα με καλεί να το υπερασπίσω στον εκδότη. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα
πιεστήρια με το χαρτί; Εμένα δε μου αρέσει η ποίηση. Η ποίηση εμένα μου είναι
άχρηστη. Οι συλλογές ποιημάτων δεν μου θυμίζουν τίποτα. Οι εκδότες δεν τις
θέλουν γιατί δεν κερδίζουν απ’ αυτές. Κι αυτό είναι θλιβερό. Ο υπεύθυνος
εκδόσεων σώπασε και κοίταξε για πολύ το μικρό ποιητή: «Σε παρακαλώ ...βρες
κάποιον», είπε. Έτσι ο μικρός ποιητής υποσχέθηκε στον υπεύθυνο εκδόσεων πως θα
ψάξει να βρει κάποιον. Μετά ο υπεύθυνος εκδόσεων πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς
τα ποιήματα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα
ξανάρθεις να μ’ αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.» Ο μικρός
ποιητής πήγε να δει τα ποιήματα και ξανάρθε στον υπεύθυνο εκδόσεων: «Αντίο»
είπε. «Αντίο», είπε ο υπεύθυνος εκδόσεων. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό:
μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.» «Την
ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια», επανέλαβε ο μικρός ποιητής, για να το θυμάται.
«Ο χρόνος που έχασες για το ποίημά σου αυτός είναι που κάνει το ποίημά σου τόσο
σημαντικό.» «Ο χρόνος πού έχασα για το ποίημά μου...», έκανε ο μικρός ποιητής,
για να το θυμάται. «Οι εκδότες ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε ο υπεύθυνος
εκδόσεων. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι'
αυτό που έχεις δημιουργήσει. Είσαι υπεύθυνος για το ποίημά σου...» «Είμαι
υπεύθυνος για το ποίημά μου», επανέλαβε ο μικρός ποιητής, για να το θυμάται.
