 |
| Alberto Galvez |
στη δειλινή σκιά του σπιτιού σοβαρός
ψιθυρίζει κάποια μουσική που αγαπούσε
ο μονότονος ρυθμός αντίθετος στη θλίψη
κι ας μην φτάνει πάντα στ’ αυτιά μας
της χειμωνιάτικης γιορτής του ο απόηχος
δραπετεύει στη μνήμη λίγη από τη φωνή του
από τη σκιά της ζωής μας, ναι, μας βλέπει
σαν αναίτια, αιφνίδια κάτι μας τον θυμίζει
σαν την πόρτα που ανοίγει και κλείνει μονάχη
σαν τη βρύση που τις νύχτες στάζει, καρτερικά
στρέφει την άδεια κλεψύδρα ξανά, ξεϋφαίνει
τις σκέψεις που κλώθει η νύχτα, η αγάπη του
είναι του σπιτιού μας η αντισηπτική ουσία
μύρο στο σώμα μας ο νεκρός αδελφός μας.
γιώργος παναγιωτίδης
