Τα όντα εκεί ΙΔ
Από του τόπου την ύλη περίπλοκες μηχανές γίνονταν και τον διάνυαν στιλπνά αρθρόποδα με κίνηση αστεία ή άλλες ερπετά μεταλλικά και άλλες κυλούσαν καθισμένες σε σφαίρες ή χτυπώντας τον αέρα υπερυψώνονταν κι αιωρούνταν πάνω από τον τόπο όλο και τον σχεδίαζαν ως δημιουργοί του. Εκεί από τις μηχανές του γινόταν ο τόπος και πάλι οι μηχανές από τον τόπο τους γίνονταν και κάθε φορά οι μηχανές πληθαίνοντας λιγόστευαν τον τόπο τους και ο τόπος πλήθαινε τις μηχανές του και γινόταν αυτός τόπος μηχανή και οι μηχανές κομμάτια τόπου με κίνηση δική τους αρθρόποδα ή ερπετά τοπία ή άλλα σηκώνονταν προς τα νέφη με τη γη να στάζει από το σώμα τους και άλλα σφαίρες ταξίδευαν κυκλικά.
Δι' οδών ΙΒ
Μετά κατάλαβε για τον χρόνο. Ότι ο χρόνος γεννά οδούς που μαζί τους γεννιέται και δίχως όρια έτσι τον εαυτό του απλώνει άναρχος, αθάνατος κτίζεται από τα κτίσματά του και κτίζεται πάλι όταν γκρεμίζονται εκείνα. Ότι κατατρώγει τις οδούς και σε όσα περιμένουν τους οδηγούς από πριν καραδοκεί σαν να το ξέρει. Ότι μοιάζει να έρχεται όσο κάποιος ταξιδεύει μα είναι από πριν εκεί και αν φαίνεται πως φεύγει, εικόνα που χάνεται πίσω από του ταξιδιώτη το ορατό πεδίο, εκείνος πανταχού παρών γεμίζει τις εικόνες με ταχύτητα όπως εκείνες τρέχουν βιαστικές και πριν ακόμη έρθουν και όσες αφήνουν πίσω τους εικόνες οι οδηγοί που τρέχουν όλοι πάντα εμπρός και πάντα τρέχουν, σε οδούς που τους κυκλώνουν και σε εικόνες μέσα με οδηγούς γεμάτες, ο χρόνος δεν κουράζεται το πλήθος αυτό που είναι αυτός ν’ αυξάνει.
Από του τόπου την ύλη περίπλοκες μηχανές γίνονταν και τον διάνυαν στιλπνά αρθρόποδα με κίνηση αστεία ή άλλες ερπετά μεταλλικά και άλλες κυλούσαν καθισμένες σε σφαίρες ή χτυπώντας τον αέρα υπερυψώνονταν κι αιωρούνταν πάνω από τον τόπο όλο και τον σχεδίαζαν ως δημιουργοί του. Εκεί από τις μηχανές του γινόταν ο τόπος και πάλι οι μηχανές από τον τόπο τους γίνονταν και κάθε φορά οι μηχανές πληθαίνοντας λιγόστευαν τον τόπο τους και ο τόπος πλήθαινε τις μηχανές του και γινόταν αυτός τόπος μηχανή και οι μηχανές κομμάτια τόπου με κίνηση δική τους αρθρόποδα ή ερπετά τοπία ή άλλα σηκώνονταν προς τα νέφη με τη γη να στάζει από το σώμα τους και άλλα σφαίρες ταξίδευαν κυκλικά.
Δι' οδών ΙΒ
Μετά κατάλαβε για τον χρόνο. Ότι ο χρόνος γεννά οδούς που μαζί τους γεννιέται και δίχως όρια έτσι τον εαυτό του απλώνει άναρχος, αθάνατος κτίζεται από τα κτίσματά του και κτίζεται πάλι όταν γκρεμίζονται εκείνα. Ότι κατατρώγει τις οδούς και σε όσα περιμένουν τους οδηγούς από πριν καραδοκεί σαν να το ξέρει. Ότι μοιάζει να έρχεται όσο κάποιος ταξιδεύει μα είναι από πριν εκεί και αν φαίνεται πως φεύγει, εικόνα που χάνεται πίσω από του ταξιδιώτη το ορατό πεδίο, εκείνος πανταχού παρών γεμίζει τις εικόνες με ταχύτητα όπως εκείνες τρέχουν βιαστικές και πριν ακόμη έρθουν και όσες αφήνουν πίσω τους εικόνες οι οδηγοί που τρέχουν όλοι πάντα εμπρός και πάντα τρέχουν, σε οδούς που τους κυκλώνουν και σε εικόνες μέσα με οδηγούς γεμάτες, ο χρόνος δεν κουράζεται το πλήθος αυτό που είναι αυτός ν’ αυξάνει.
:::
Ο Γιώργος Παναγιωτίδης ανήκει στους εκπροσώπους της «αμήχανης» ποιητικής γενιάς του ’90. Στα βιβλία «Ρύνια» (α’ έκδοση 1985 – β’ έκδοση 2002), «Τα όντα εκεί» (α’ έκδοση 1995), «Ονόματα μόνο» (α’ έκδοση 1995) και «Δι’ οδών» (α’ έκδοση 2002), το «κείμενο» είναι εκείνο που αναδεικνύεται ως φορέας μιας ιδιότυπης ποιητικής νοημοσύνης με ποικίλα χαρακτηριστικά. Η συμπαγής και ενιαία φόρμα του μικρού πεζού με την λογική και τα θραύσματα του πεζού ποιήματος, ο ειρμός με την κομψή συστολή και διαστολή, ο υπαρξιακός και ασθματικός μετεωρισμός, η στοχαστική αύρα που περιδινείται γύρω από την ποιητική ιδέα, αλλά και η σκηνική ατμόσφαιρα που δηλώνεται ρητώς από την εικονοποιία του λόγου αποτελούν σημαντικά στοιχεία της γραφής του Γιώργου Παναγιωτίδη.
Καίρια σήματα επίσης του λόγου που καταθέτει ο Γιώργος Παναγιωτίδης στα βιβλία αυτά είναι η σπειροειδής αφήγηση, μερικές φορές η εμβόλιμη συγκοπή του ειρμού, ενίοτε η ανακατανομή του αισθήματος και η αρμονική του διάχυση στον γλωσσικό ιστό, η εικόνα ως εστία εναλλαγής συγκινησιακών φορτίων και καταστάσεων, επίσης η σωματώδης και κρουστή ροή της συγκίνησης που ανακόπτεται από συστοιχίες και βλέμματα λυρισμού, ο δραματικός ήχος και απόηχος της ίδιας συγκίνησης καθώς και η αρμονική διασπορά και αλληλουχία των αντιθέτων.
Τα τέσσερα αυτά βιβλία συγκροτούν ουσιαστικά μιαν άτυπη τετραλογία της οποίας δυναμικό ερμήνευμα αποτελεί η προσέγγιση ενός κόσμου που σπονδυλώνεται κυρίως από την υλική του σκευή και επιφάνεια (κτήρια, πλατείες, δρόμοι, μηχανές κ.λπ.). Ο λόγος κορυφώνεται από έναν ποιητικό στοχασμό πάνω στην ίδια την ανθρώπινη φύση και πραγματικότητα.
Ο Γιώργος Παναγιωτίδης δημιουργεί έναν λόγο που εμπεριέχει έναν ιδιότυπο, σχεδόν προσωπικό μηχανισμό γλωσσικής «ταλάντωσης». Οι ασύντακτες ενίοτε γλωσσικές δομές, η διαύγεια του γλωσσικού αισθήματος και μερικά στοιχεία ενός υποφώσκοντος «υπερρεαλιστικού» συστήματος με δική του όμως αυτονομία και λειτουργία είναι χαρακτηριστικά της ιδιοτυπίας αυτής.
Από το επίμετρο του βιβλίου,
Ζαχαρίας Κατσακός
